14 april

Gisteren was het de verjaardag van mijn vader (geweest). Blijf je jarig als je bent overleden of is dat dan voorbij? Kun je dan zeggen, ‘hij was nu 81 geworden’ of is hij voor altijd 74 gebleven? Ik was het vergeten. Je denkt dat zo’n datum voor altijd in je geest staat geëts, verjaardagen, belangrijke momenten die je je wilt blijven herinneren, dat het vanzelf gaat maar niets is minder waar. Ik moest eraan herinnerd worden en dat voelde akelig. Misschien omdat mijn hoofd vol was met een andere belangrijke dag in april, misschien omdat ik nog niet hardop de datum had gezegd en gevoeld, misschien omdat ik te veel met ‘moeders’ ben bezig geweest.

Ik heb geen hoofd voor datums, mijn eigen trouwdag staat gelukkig in mijn ring, Ik weet niet precies wanneer iemand is overleden, hoeveel jaar geleden precies. Mijn vader had dat wel. Elk jaar op de trouwdag van mijn ouders stond er een prachtige bos bloemen, vaak rozen, rode rozen er bij en een kaartje. In zijn karakteristieke handschrift schreef mijn vader dan iets liefs, er onder stond dan ‘je Ben’. Als kind voelde het bijna alsof wij dat niet mochten lezen. Dat mijn vader een voornaam had, Ben, heel apart vond ik dat. Ik weet niet of mijn vader er aan herinnerd werd door mijn moeder, dat zou me niets verbazen maar hij deed het mooi wel. Hij maakte haar gelukkig. Dat heeft hij zijn hele leven geprobeerd. Wat dat betreft was mijn vader een man die zijn verantwoordelijkheden nam. Hij zorgde voor het gezin, werkte hard en veel en droeg mijn moeder op handen. Dat ga ik steeds meer, met terugwerkende kracht, waarderen.