‘U valt met uw neus in de boter’

Als we maandagmiddag laat het ziekenhuis verlaten, zeg ik tegen Vriendin ‘ik ben zo blij dat ik niet opgenomen hoef te worden.’ Mijn ziekenhuisfobie slaat nergens op maar is van ongekende grootte en angst.

Maandag om half twee het laatste gesprek en onderzoek voor de start van de chemo (vandaag). Dachten we. Hoe het met me gaat? Ik ben benauwd. Buiten wandelen is niet meer aangenaam, integendeel. De arts leest alles nog eens even door en stelt voor om een gewone scan te maken omdat het best al even geleden is. Na een uur bekijken we de foto. Er is iets van vocht te zien in de longen  maar niet zo veel dat daar mijn klachten vandaan zouden komen. ‘Ik wil toch nog een ct scan laten maken’, zegt hij, ‘dingen uitsluiten’. Ik knik en we lopen opnieuw de route naar radiologie. We kunnen daarna naar huis.

Rond 18.30 uur zie ik weer het gevreesde, anonieme ziekenhuistelefoonnummer in beeld. De dokter. Ik heb longembolie. Of ik kan komen. ‘Nu?’, vraag ik ontzet. ‘Nou, rustig aan, zegt hij, maar we houden u liever even in de gaten en u krijgt direct bloedverdunners toegediend.’

Stilte, lachen, stilte

We kijken elkaar aan. Het houdt niet op allemaal. We zoeken als een gek naar iets dat als nachtkleding door kan gaan, proppen een tas vol met van alles en rijden een uur later in het donker naar het ziekenhuis. Al heel snel zie ik dat er alleen eenpersoonskamer zijn. Ik juich. Ik in mijn eentje. Er valt van alles van me af. Meelevende verpleegkundigen maken een praatje, een dokter, amper oud genoeg om zelfstandig auto te rijden, onderzoekt me nog een keer. Alsof ik tegenover een acteur ben gezet die speelt dat hij arts is maar hij groeit in zijn rol. Ik ken de mijne inmiddels ook heel goed.

We drinken koffie en horen op de gang iets van rumoer, drukte, gesprekken, paniekerig. De verpleegkundige die binnenkomt vertelt dat er er op de aangrenzende afdeling Covid is geconstateerd. ‘U valt opnieuw met uw neus in de boter’.
Ik ben voorlopig de laatste opname. En word natuurlijk getest. Joepie.

Hotel

Het voelt als een hotel. Mag ik bellen voor koffie? Ja, dat mag. Ik slaap redelijk goed. Gaat mijn bestraling door die om 11.00 uur gepland staat? Wat als ik wel besmet ben? Mag ik naar huis? De bestraling wordt uitgsteld tot later op de dag. Ik mag in de tussentijd naar huis. Gaat mijn chemokuur door? Niemand die het al weet.

Thuis belt de longarts op die we nu al bij de voornaam noemen. De kuur is uitgesteld en ik ben alleen maar blij. Mijn emotionele huishouding is één grote teringzooi en ik voel dat er niets meer bij kan, de emmer loopt over, dat betekent dus ‘dweilen met de kraan open’. Een half uur later belt een andere arts. Geen corona. Zo blij.

Na de bestraling stort ik thuis in slaap. En het gaat redelijk. Vandaag een rustdag, morgen ook een beetje. Alleen nog even een blog schrijven omdat iedereen me juist vandaag veel sterkte toewenst. Ik neem de wensen mee naar vrijdag.