We volgen een serie: American Crime. De eerste aflevering weten we het nog niet. Het is anders. Niet de politiemensen staan centraal of de daad die gepleegd is, maar de mensen die ergens een rol spelen in het verhaal. Maar dan pakt het ons bij de kladden. Treurige kladden.
Af en toe zucht ik mijn diepste zucht. Als ik de donkere, schimmige wereld zie van dancescene en drugs. Van mensen die zichzelf compleet kwijt zijn geraakt en met henzelf ook hun naasten.
Racisme, verslaving en gewoon verknipte gezinnen
Er is een misdaad gepleegd. Er zijn verschillende mensen bij betrokken: mogelijke daders, slachtoffers en de familie van al deze betrokkenen. De moeder van de vermoorde jongen heeft lang geleden besloten dat haar gezin een idyllisch gezin zou zijn en dat blijft ze volhouden ondanks alle keiharde feiten die ons, de kijker, vertellen dat het heel anders is.
Er is een Mexicaans gezin dat weet dat ze beter moeten zijn dan de gewone Amerikaan om niet op te vallen. Het harde werken en zorgen van de vader is pijnlijk om te zien.
Keuzes
Naar aanleiding van de moord en de situatie moet iedereen keuzes maken die soms niet meer terug te draaien zijn. Pijnlijk en ontluisterend en zo dicht bij de waarheid dat het binnen komt. De American dream is voor velen een utopie. Je ziet mensen afglijden in een wereld waaruit ze nooit meer terug kunnen komen. Het Amerikaanse rechtssysteem is tergend langzaam en onrechtvaardig soms.
Nadenken
De serie maakt dat je gaat nadenken over het leven. Het grote leven, het Westerse leven met alle overvloed en teveel aan niets en leegte. Dat doet het in ieder geval bij mij. En dan bekruipt mij toch het vaak weggeduwde gevoel dat we het anders moeten gaan doen hier. Dat we onze leegte op een andere manier moeten invullen.
En dan heb ik nog een grote les te leren.
Deze serie is te zien bij Ziggo. Aanrader.