Ze dachten dat het een 1 april grap was. De studenten van de universiteit in Kenia. Op het bord hingen waarschuwingen om vooral voorzichtig te zijn, alert. Ze lachten er om. Helaas was het voor slechts vier terroristen geen grap. Zwaar gewapend gingen ze de campus in en gijzelden honderden studenten. Zij die islamitische verzen konden opzeggen mochten weg, anderen werden doorzeefd door kogels of erger.
Zoveel jonge, vrolijke, opgewekte mensen, in één keer uit het leven geslagen. Er wordt gesproken van 149 maar het zullen er zeker veel meer zijn.
De aanslag is opgeeist door Al-Shabaab. Een van oorsprong jongerenbeweging die een islamitische staat wil vestigen in Somalië. Als eerste stap ziet Al-Shabaab de invoering van de sharia. Sharia betekent letterlijk: de weg van God.
De weg van God. Gisteravond zag ik weer tegen wil en dank de The Passion, het spektakel waarin het lijdensverhaal van Jezus wordt gespeeld en gezongen. Tegen wil en dank, omdat ik er niet van ben maar toch soms gegrepen word door de manier waarop bestaande liedjes met bezieling worden gezongen. Als ik naar al de mensen kijk die daar in saamhorigheid bij elkaar zijn, sommigen gedreven vanuit het geloof, anderen vanuit hoop, liefde en vertrouwen, dan kan ik maar niet begrijpen waar het mis gaat met ons. Waarom elders om ons heen duizenden mensen de dood vinden, door het geloof of de uitleg van het geloof.
Wat is de betekenis van liefde dan, als er voorwaarden aan zijn verbonden?
Ik hoop dat God bestaat en eindelijk gaat uitleggen aan iedereen wat nu eigenlijk de bedoeling is.
En dat dan, als door een wonder, de boodschap begrepen wordt.