• Ami heeft zo d’r eigen problemen

    22 januari 2021
    Ergens in oktober kochten Vriendin en ik een nieuwe bank en twee fauteuils. Levertijd een week of lang. Maakt niet uit. Hadden we mooi de tijd om Ami te leren alleen maar op de bank te springen als er een dekentje lag. Het enige probleem: we hadden Ami niet meegenomen in het veranderproces. De stoelen werden net voor Kerst geleverd. Dat kon ze…

  • Een pilletje erbij

    21 januari 2021
    Pijn had ik al heel lang. Ook de pijn die ‘niet te doen was’. Maar sinds ik weet dat ik echt ziek ben lijkt de ziekte in alle hevigheid uitgebroken. En hoewel ik in goede handen ben, kan je soms ook in teveel goede handen terechtkomen. Het ziek-voelen zit niet in mijn hoofd. Was het maar zo’n feestje. Van misselijk, tot zweetdruppels die…

  • Voor en na het weten

    17 januari 2021
    Ik merk dat ik de tijd indeel in voor én na het weten. Als Vriendin en ik het over een wandeling hebben dan zeg ik ‘toen wisten we nog van niets, was er alleen maar pijn’. We hebben meer ziekenhuizen gezien in deze weken dan in ons hele leven. Ik heb al op zoveel scantafels gelegen dat ik de tel kwijt ben. Verschillende…

  • Onbevangen

    10 januari 2021
    Ik kan het natuurlijk allemaal mooier maken dan het is en het hebben over onbevangenheid. Eerlijk? Ook toen ik ‘het’ nog niet wist was er van onbevangenheid niet echt sprake. Het heeft geen zin om daar spijt over te hebben want dat hoort bij mij. Toch kwam dit woord bij me op toen ik een onbevangen e-mail ontving. ‘Hé An, hoe is ‘ie?…

  • Hardop zwijgen

    6 januari 2021
    Als ik vroeger in een tekst ‘K’ schreef, dan bedoelde ik, excuus, k u t. Van vroeger kende ik het andere gefluister over ‘k’. K de ziekte. Wat een onzin vond ik dat, het niet uitspreken van een naam van een ziekte. Maar nu gaat zelfs ‘k’ me nog te ver. Het liefst zitten we zwijgend met mede-weters samen en kijken elkaar in…

  • Eén telefoontje en de wereld stopt met draaien

    2 januari 2021
    Mijn blog is al jaren mijn lust en mijn leven. Het schrijven, het delen, het laten lachen en huilen. Nooit is er een moment geweest dat ik iets niet kon of wilde delen. Tot nu. Tot deze derde poging waarin ik naar het scherm staar en niet weet hoe en waar te beginnen. 23 december belde mijn neuroloog mij op. Zij verwachtte niets…

  • Laten we wachten op elkaar

    23 december 2020
    Het is zo stil in mij. In mijn hoofd en hart omarm ik de leegte van het niet weten en het niet meer vragen. Laten we niet vergeten wat we willen vergeten alsof het niet was het jaar was een jaar een gebaar van verzoening, eerst maar gezangen verstomden We willen terug Maar was dat niet de les om niet terug te gaan…

  • Als een vuurpijl….

    14 december 2020
    Afgelopen weekend waren we op Tiengemeten, het enige, echte eiland van Zuidwest-Nederland. Op veilige afstand van elkaar toch even ‘samen zijn’ met twee familieleden. Boris, hun hond, en Ami natuurlijk mee. Herdershond Boris is oud en stram. Hij beweegt als een oude man die zijn benen niet meer kan buigen. Aandoenlijk en ook treurig. Boris loslaten daar is geen probleem. Hij kan nergens…