Volgens mij sliep ik bijna, radio 1 aan. Altijd wil ik ergens naar luisteren en het liefst naar pratende mensen. Maar ik sliep dus bijna toen ik de stem van een vrouw hoorde. Zo’n stem waar je blij van wordt.

Het was de stem van Karin Bruers. Nog nooit van gehoord. Maar haar stem klonk vrolijk, enthousiast, energiek. Een prettig kraakje, een prettig mens. Ik werd er wakker van en luisterde naar haar verhaal om daarna te concluderen dat iedereen haar zou moeten kennen. Nu bereik ik niet iedereen maar ik begin gewoon klein.

Bankjes tegen eenzaamheid

In een of andere stad in ons prachtige land zou weer een commissie in het leven geroepen worden om te praten over hoe we eenzaamheid kunnen tegen gaan. Weer een commissie die jaren zal praten om uiteindelijk een advies te geven dat weer in een la verdwijnt. Zo ongeveer begon het verhaal. En Bruers zei: ‘begin eens met het terugplaatsen van bankjes in de straten en op pleinen. Plekken waar mensen graag gaan zitten om gewoon eens naast iemand te zitten, te praten, te luisteren’. Zo werd Social Sofa geboren. Het zijn niet zomaar bankjes. Samen met bewoners worden de bankjes gemaakt en ingelegd met duizenden mozaïeksteentjes. Onverwoestbare bankjes die het aanzien meer dan waard zijn. Zo’n bankje waar je graag op gaat zitten ook als je niet eenzaam bent.

Elke straat een eigen bank

“Wie zijn buren kent voelt zich veiliger, minder eenzaam en gelukkiger. Zo eenvoudig is het” zegt Karin Bruers, de oprichtster van Social Sofa.

Ik word zo enthousiast van dit initiatief. Op de website van Social Sofa kan je alle prachtige verhalen lezen ook hoe ze dit project in andere landen uitrollen. En ik kwam een leuk TED filmpje tegen. Kijken zou ik zeggen en genieten van een energieke dame.

Soms zijn er voorwerpen in je bezit die je niet of nauwelijks nog bekijkt maar die je ook nooit zult wegdoen. In dit geval is het dit zilveren doosje. Ongeveer vier bij drie centimeter groot. In het doosje zit een verhaal en dat verhaal is eigenlijk te groot voor het doosje.

Het doosje is ook niet van mij dus is het al helemaal niet aan mij of het wel of niet weg te doen. Het doosje komt uit onze ‘ouderdoos’. Een doos met herinneringen aan onze overleden ouders. Regelmatig gaat de doos van de ene zus naar de andere en van die zus weer naar de broer. Ik zou liegen als ik zeg dat ik de doos regelmatig bekijk. De doos staat in de kast en dat is het wel zo’n beetje.

Spullen en hechten

Met vriendinnen spraken we over het bewaren van spullen of juist het ruimen van al overbodige rommel in huis. Wat mag weg, wat mag nooit weg? Zo kwam ik op het piepkleine, zilveren doosje van mijn moeder. Uit eerbied voor mijn moeder en respect voor het trieste verhaal mag dit doosje eigenlijk nooit de familie verlaten. Het verhaal mag best aangedikt worden, een sprookje zijn met een trieste afloop. Als de kern maar blijft bestaan.

Tweeling

In het doosje zit een haarlok van de tweelingbroer van mijn moeder. Het jongetje overleed volgens mij rond hun eerste verjaardag. Nu pas vraag ik me af waarom ik nooit gevraagd heb waaraan hij is overleden.

Als ik het doosje open, gaat dat altijd met lichte tegenzin. Je verwacht iets akeligs te zien, immers een haarlok van een overleden kind. Maar niets is minder waar. Het is nog steeds een klein blond plukje haar, dat tedere gevoelens oproept aan baby’ s en schoonheid. Het haar is niet ouder geworden. Mijn moeder vertelde ooit dat zij het doosje van haar vader kreeg met de opdracht hier zuinig op te zijn. Het verdriet over de overleden zoon was groot. Zo groot dat hij haar toefluisterde ‘jij had beter kunnen overlijden’.

Dat verhaal heeft zo’n impact gehad op mij. Dat een vader zo’n boodschap meegeeft aan zijn kind en dat zo’n kind op haar beurt weer een leven lang bezig is om de moeite waard te zijn. En het jongetje waar de haarpluk van is, weet nergens van. Was misschien wel het liefste broertje ooit geweest voor haar.
Ik geloof dat hij dat was want tweeling-zijn is een recht. Een voorrecht.