Het was zo’n doodnormale dag. Doodgewone mensen en doodgewone dingen die moeten gebeuren.

Het vreselijke bericht van het ongeluk met de schoolkar en de trein brak de dag in tweeën, brak alles wat normaal was in gruzelementen. Iedereen probeert zich voor te stellen wat niet voor te stellen is.

Dag van de leidster

Ik stuur mijn zus een bericht. Als leidster op een kinderdagverblijf waar elke dag met zoveel aandacht wordt gewerkt, zal de klap harder aankomen. Ze vertelt dat ze een feestavond hebben om dat het de dag van de leidster is. Dat iedereen van slag is. En ik denk aan de leidster die misschien ook die ochtend kleine cadeautjes mocht ontvangen.

Ik ben geen moeder en ken helaas die grote, onvoorwaardelijke, allesomvattende liefde niet die ouders zouden moeten kennen. Maar ik voel het wel.

Mijn manier is om er woorden voor te verzinnen, wetende dat geen woord groot, koud en hard genoeg is voor verlies.

——————

Eén ogenblik

Misschien ging alles die ochtend gesmeerd
geen gekibbel of gedoe
of was je juist moe, heb je gezucht toen de dag zich openbaarde
smeerde je brood met de doordeweekse haast
kamde je haren in een staart en bromde je ‘sta nou even stil’

ging hij naar zijn werk en gaf hij zijn dochters de grappige zoentjes in hun nek
zij schudde de ongewone onrust van zich af en zwaaide nog een keer
de slaperige ochtendgezichtjes lachend bij de deur

‘Tot vanavond’

En nog voordat de dag kon beginnen viel een gitzwarte nacht als een bom in doodnormale levens
verscheurde wat heilig en veilig was geweest
In één ogenblik verstomde een wereld van klatergelach
stond de moederziel alleen
in de herkenning van het grootste verlies en de niet voor te stellen leegte.

We verbllijven in Haría. Eén van de mooiste dorpjes op Lanzarote. Lezen we overal. Het plein is inderdaad prachtig, maar een dorp is geen plein. Wat vooral opvalt aan Haría is de oorverdovende afwezigheid van leven.

Als we van onze vakantievilla naar het dorp wandelen, lopen we langs huizen met gesloten luiken. Niemand te zien, af en toe een auto. Geen kindergeschater, geen hangjongeren, niets.

Eén dag schrikken we op door een meisje van een jaar of tien die met een step de hoek om komt scheuren. Ze groet vrolijk en is zo snel weg dat we ons afvragen of het echt gebeurd is.

Plein

Gisteren aten we bij de plaatselijke snackbar. Een dorpscafé met een echte menukaart en hoe later op de avond, hoe meer luiken er open gaan. Oude mannetjes en een handvol dorpsgekken verzamelen zich in de huiskamer. Daar zitten ze zwijgend voor een groot televisiescherm.

Er komen jongeren aangeslenterd, ze drinken wat om daarna weer op te lossen in de stilte van het dorp. Maar ze zijn er dus wel. Mensen. Wat zou ik graag eens achter die luiken willen kijken want ze zullen toch praten, werken, eten en lachen?

Haría lijkt ingeslapen maar misschien is er aan de andere kant van de luiken iets heel anders gaande. Ik wil het zien en voelen.

Voorbereiding is het halve werk. Dat geldt voor alles dus ook bij een vakantie.  We hebben veel gelezen en gehoord over Lanzarote maar vooral de zalige, constante temperatuur onthouden.

Trui mee? Onzin. Zelfs ‘s avonds kun je in je niemandalletje aan tafel. Hemdjes en korte broeken, mijn koffer was tot de nok gevuld met mooie beloften.

We verblijven in Haria, het mooiste dorpje van het eiland. Daarmee rekenden we ons rijk. Wat we niet gelezen hadden is dat dit ook gelijk de meest bewolkte en winderige streek is van het eiland. Als we de eerste avond nog net niet klappertandend aan tafel zitten, kijken we elkaar ietwat verloren  aan.

Zon

We kunnen vanaf onze ‘villa’ overal de zon zien schijnen. Dat is het mooie van dit overigens prachtige eiland. Daar gaan we dus maar naar toe. Op het strand weten we niet hoe snel we de parasol moeten opzetten. De zon brandt alsof zijn leven ervan afhangt.

Het woord ‘Griekenland’ valt af en toe. Waar je van die onvergetelijke strandjes treft met ligbedjes en de aardige mijnheer die ons stralend verwelkomt. Ons Lanzaroth strand heeft ook bedjes, we liggen bijna bij de buren op schoot en de ‘aardige mijnheer’ is hier een nors mannetje die het even heeft gehad met de toeristen.

Blote borsten

Opvallend, de dames op leeftijd die topless zonnen alsof we in de jaren zeventig leven. Grote dames ook, rond, wulps of niet zo wulps maar moddervet. De eerste keer dat ik zonder gene mijn kleding uittrek op een vol strand.

Weerbericht

Onze weerappjes geven allemaal fantastisch weer aan maar op de een of andere manier is het elke keer ergens anders op het eiland.

Mijn eerste vakantieblog ging over goed nieuws. Hoe sneu als de tweede een hele andere kant op gaat? Dat is niet de bedoeling. We genieten van de omgeving, de natuur, het heerlijke eten en de rust. Anders dan op een Grieks eiland is er hier genoeg te doen en te beleven, ook als het weer iets minder is.

En gelukkig is er nog een overeenkomst.
Ook hier mogen we geen toiletpapier doortrekken.