Het zou verboden moeten worden…

Blogs 18 juni 2018 1 reactie
Koppelkleding. We kennen het allemaal van ‘zien’ niet van ‘doen’ natuurlijk. Getrouwde stellen in dezelfde, handige, kleurrijke fiets-, herfst-, winter- en zomerjasjes. Met daaronder een afrits broek M/V.

Koppelfietsen zijn ook erg. Dat je op een fietsendrager achterop een gezinsauto, twee dezelfde fietsen ziet. Eentje met stang en eentje zonder.

Regelland

Nu is Nederland het regelland bij uitstek. Ik zou zeggen: laten we het ‘regelen’. Bij wet. Dat de ANWB om maar eens een winkel te noemen gaat bijhouden wat stellen kopen. Zussen of broers ontspringen de dans nog even, hoewel met onze huidige staat van privacy, dat ook snel te verhelpen is. Maar begin met getrouwde stellen. Als er een een rood jasje met blauwe strepen koopt dan mag de ander dat gewoon niet. Ook niet in een andere kleurencombinatie want dat is bijna nog erger.

Vanaf 2019 sta je voortaan geregistreerd als drager van A en dat betekent dat man of vrouw nergens maar dan ook nergens iets gelijkgestemd mag kopen. En het is makkelijk te controleren. De pakkans is het groots op een doorsnee fietsroute van zo’n kilometer of dertig. En de straf is een eenheidsprincipeboetedoening dat toeneemt als het ook nog eens gaat om jasjes in de primaire kleuren.

Erg?

Het benauwt mij.
Vriendin en ik hebben het ook niet makkelijk wat dat betreft. We zijn bijna net zo lang, de een is wat smaller maar zij kan met gemak in mijn blousejes of truien. We hebben dezelfde ‘weelderige’ haardos waar we beiden niets mee kunnen dan het vooral kort houden. Maar we zijn geen tweeling. Toch geven we elkaar advies als we gaan shoppen en natuurlijk doe je dat geheel vanuit je eigen smaak. Grote kans dat de een iets koopt wat de ander ook zou kunnen kopen.

Eenheidsworst

Dat is het wat ik niet wil, niet wil zijn en niet wil uitstralen. En het erge is, het is buitenkant waar ik me druk om maak. Van binnen ziet het er heel anders uit bij ons maar hoe draag je je binnenkant naar buiten?

Misschien speelt het feit dat ik een van een tweeling ben een rol. Mijn zus had echter het vermogen om de rokjes die we droegen vroeger een ander aanblik te geven. Waar mijn rokje op de grond hing, sloeg zij de band een paar keer om, om er een nog korter rokje van te maken. Haar sexy look leek in niets op mijn kwajongens-look.

Grappig dat toen wel de binnenkant naar buiten kwam.

Maar voor de duidelijkheid. Het dragen van dezelfde kleding is voorbehouden aan twee- of andere meerlingen. En een tweeling ben je als je op dezelfde dag, uit dezelfde buik, in een zelfde levering, geboren bent. Niet als je als zo lang samen bent dat je niet meer weet waar jij begint en de ander eindigt.

Schaduwzijde

Blogs 17 juni 2018 1 reactie
We zijn bijna klaar met de Netflixserie Narcos. Deze dramaserie vertelt het waargebeurde verhaal over het geweld en de macht van de beruchte drugskartels in Colombia en met name Pablo Emilio Escobar Gaviria, één van de beruchtste drugsbaronnen, wordt gevolgd.

Gewoon een serie zou je zeggen. Met gruwelijkheden die je niet voor mogelijk houdt. Zou je zeggen. Met verraad en kwesties over integriteit waar je eigenlijk niet eens over na wilt denken.

Wat zou jij doen?

We hebben het er over met anderen. Over het geweld, de meedogenloosheid waarmee mensen worden afgeslacht. Mensen worden verruild alsof het leven niets voorstelt. Maar ook de onwaarschijnlijk zachte kant van die ‘slechte’ mens in eigen familiekring. Het aanbidden van moeder en eigen vrouw, die bloedjes van kinderen. Twee kanten in een mens die we zelf gelukkig niet goed kennen. Of toch wel?

Droom

Ik droom vannacht een scène. Een gruwelijk scène van Narcos. Als ik wakker word zitten de beelden nog in mijn hoofd en ik realiseer me dat die beelden niet uit de serie komen maar dat ik ze ‘verzonnen’ heb. In mijn droom heb ik iets bedacht dat net zo gruwelijk is, net zo slecht en ondenkbaar als de gruwelijkheden uit de film maar het is uit mijn brein ontsproten. Ik herken wel dingen uit ander series maar ik ben dus in staat om iets te verzinnen dat ik in het ‘echte’ leven niet voor mogelijk zou houden.

Schaduwkant

Ik heb ooit de therapeutenopleiding tot hypnotherapeut gevolgd. Een van de interessantste blokken ging over onze schaduwzijde. Die kant die we zelf niet kennen maar wel hebben. Er zijn oefeningen om die schaduwkant het licht te laten zien. Niet mooi of fijn maar zeer verhelderend. Om te merken dat we niet beter zijn dan heel veel anderen. Dat een situatie, een omstandigheid, een pijn die jou wordt aangedaan, je soms over een streep trekken die je niet eens zag.

Soms zijn begrippen als integriteit of eerlijkheid, broederschap en liefde, familiegevoel en saamhorigheid, niet meer dan kwaliteiten die je je kan veroorloven als dingen meezitten in het leven. Maar we kunnen ons allemaal voorstellen hoe dingen veranderen als jou iets wordt ontnomen of als mensen die voor jou heel belangrijk zijn, gekwetst en beschadigd worden. Dan gaat er een knop om. De kunst is om dan ook die knop in de ruststand te kunnen laten staan.

Dat geld voor mij, voor jou maar zeker voor de grote mijnheren die het voor het zeggen hebben in deze wereld.

Dom ding

Blogs 12 juni 2018 0 reacties
Dat je een nieuwe Iphone koopt. Dat je er daarna achterkomt dat er niet meer zo’n gaatje inzit waar je een stekkertje in kan doen die je weer in je versterker kan doen. Dat je dat juist altijd zo prettig vond. Zo’n gaatje met een snoertje.

Maar het is zo. Apple levert ze niet meer met zo’n aansluiting maar er is een kabeltje op de markt ter vervanging. Joepie. Hoe heet zo’n kabeltje dan? Eerst dat maar eens opzoeken.

Wish

Dan hoor je dat Wish (wie kent ze niet) zo’n snoertje heeft dat nog geen euro kost. Dat je dat bestelt en dat je dan drie weken wacht. Maar dan is het er. Plof, door de brievenbus. Dat je dan heel blij bent.

Je doet het dingetje in het gaatje en voila, music in the house. Een minuut of zo. Dan geeft je telefoon aan dat dit accessoire niet geschikt is voor deze iphone. Dat je glimlach dan naar je voeten zakt.

Dan is Zwager er. Je vertelt hem over het dingetje en ziet dat hij een snoertje heeft dat wel werkt.
‘Dat zat in de doos’, zegt ‘ie.
‘Bij mij niet’, zeg je zielig.
‘Raar’, zegt zwager.

Dat je dan opeens gaat twijfelen. Je de trap oploopt en het doosje pakt. Dekseltje er af en wonder, allemaal dingetjes in het doosje! En aan de achterkant zit keurig opgerold het snoertje waar je nu zo’n maand of twee op zat te wachten.
Dat je dan opeens zo blij bent met een dingetje van niets. Dom ding. Ik dan.

Een stronteigenwijs moppie

Blogs 11 juni 2018 1 reactie

Je kunt goed tegen vernedering, want er komt een moment dat je Shiba het voor elkaar krijgt, je eruit te laten zien als de grootste idioot die op deze aardkloot rondloopt’.

Zomaar ergens te lezen op een site over de Shiba. En inmiddels zo herkenbaar. We wisten dat Shiba’s (over het algemeen) stronteigenwijs zijn, we wisten dat Shiba’s (over het algemeen) hun eigen goddelijke gang gaan en dat je ze beter (over het algemeen) niet los kan laten lopen.
Over het algemeen

Maar dat had geen betrekking op Ami. Best wel een beetje eigenwijs maar dat is nog leuk, vonden we. Maar over het algemeen konden wij in onze handen klappen met onze super hond. Maar de laatste tijd herkennen we in haar alles maar dan ook alles wat er over het soort geschreven staat.

Uitlaten

Uitlaten is zo iets. Willen wij een kant op, wil zij de andere kant op. Ze sputtert, trekt, gaat zitten om niet meer overeind te komen. In een bos laten we haar los, dat gaat een tijdje goed. Op de terugweg besluit zij een andere route te nemen en wacht zij keurig bij de afslag die haar keuze is. Niet de onze. ‘Doorlopen’ is het advies, ze volgt wel. We lopen door en gaan de hoek om. Kijken stiekem of er al enige beweging in de hond te bespeuren is. Niet. Ami zit nog steeds op het kruispunt te wachten. Wat te doen? We laten ons nog een keer zien en roepen dat we door gaan. ‘Kom’ zeggen we streng. Ami zit. We lopen weg. Na wat lange seconden kijk ik opnieuw. Ami weg. Hier komt dat moment van ‘de grootste idioot’ om de hoek kijken. Vier volwassenen lopen de weg terug die ze niet wilden.

Bruggetje

We slaan het pad in dat Ami eerder gekozen en genomen had. Mevrouw zit keurig te wachten voor het bruggetje dat we over moeten. Ze wist de weg, dus wat nu omlopen?

Gisteren laat ik haar los op het veld bij ons in de buurt. Ze gaat zitten. Te warm, vindt ze. Ik loop weg en wacht weer af met de stille hoop dat ze zal volgen. Haar blik is mijn kant opgericht, dat is al iets vind ik. Na vijf minuten zit ze er nog steeds zo stoïcijns bij als eerst. Behalve dat ze dan besluit er maar bij te gaan liggen. Een hondje te midden op een groot, groen grasveld, alenig (lijkt het). Het is haar best.

Ik strompel terug en ga naast haar liggen. Het is wel duidelijk.
Wij hebben haar nodig en niet andersom.

‘Open mind’ is tijdelijk gesloten

Blogs 7 juni 2018 1 reactie
Een blog schrijven over geen blog schrijven. Over inspiratie, ‘open mind’ en vrijheid.

Ik schreef al eerder dat ik het momenteel druk heb met wat ik toch maar ‘werk’ noem. Verzand met mijn kop in concrete oplossingen en formules. Eigenlijk ben ik het werk en is het niet iets dat ik doe.

Dat leidt er toe dat mijn regelperdag even mijlenver verwijderd is en dat is echt gek. Dat is toch mijn kindje, mijn openbare biecht, mijn virtuele dag- en nachtboek?

Vragen en kijken

Veel mensen vragen mij hoe ik altijd maar weer iets vind om over te schrijven. Ik neig naar ‘dat het vanzelf gaat’ maar dat blijkt niet zo te zijn. Mijn ‘regel’ vraagt van mij om open te zijn, om te kijken, te vragen, te voelen, te zien. En nu zit ik opgesloten in een andere wereld. Gisteravond liet ik rond een uur of tien Ami uit en realiseerde me dat ik niet buiten was geweest. Amper had gevoeld dat de zon (weer) scheen. Geen kinderen had horen lachen, geen hond had horen blaffen. Zelfs mijn eigen hond kijk ik ‘s avonds vervreemd aan. Was zij er niet of was ik er niet? Ik vrees het laatste.

Simpel

Een blog schrijven is simpel. Daar kom ik nu achter. Er is altijd iets als je maar kijkt en ziet, registreert en onthoud, aanraakt en loslaat. Ik roep al heel lang dat ik niet meer toekom aan gedichten, poëzie, schrijven. Dat ik dat graag wil. Maar daar geldt het zelfde voor. Misschien wel voor elke creatieve uiting. Dat iets alleen maar naar buiten kan als je zelf naar buiten gaat. Figuurlijk  en letterlijk. En dan is het simpel. Want als je buiten bent is er zo veel. Vol van wonderen, groot en klein, je laten verwonderen door groot en klein. Ik mis het. Ik ga weer naar buiten vandaag.

 

Lonicera nitida en Albizia jlibrissin

Blogs 4 juni 2018 0 reacties
De Tuinen in Demen. Wie heeft er niet over gehoord. Wij waren er dit weekend en eerlijk is eerlijk, ik liep niet gelijk over van enthousiasme. Maar zelfs het grasveld waar we onze auto mogen parkeren is van een ongelooflijke schoonheid. Hier wil ik een tentje opzetten of zo, of rollebollen met wie er maar voorhanden is. Zo’n grasmat.

Zwager A is plantenkundige. Als een whizzkid (zonder smartphone) mompelt hij links en rechts Latijnse namen bij al het moois dat wij aanschouwen. En het is mooi. En veel groter dan verwacht. Verrassende heggen met geheime doorgangen naar weer een fantastisch kleurenveld.

Door de mand vallen

Vriendin en ik zijn stadsmensen. We onderscheiden bomen van planten, bloemen van blad, maar dan heb je het wel gehad. Ik kan verrukt raken van iets onbekends weelderigs om dan later te horen dat het onkruid is. Maar zwager weet alles. Neem nu: sierui. Echt nog nooit van gehoord maar daar in Demen wel. Prachtige vormen en kleuren. Toch zijn er momenten deze middag dat zelfs zwager het spoor bijster is. Wij zijn niet de enigen daar. Er is een groep die op afspraak de tuin in mocht. Zo’n groep Natuurvrouwen Op Leeftijd (NOL). Met handen op de rug, stevige stappers en dito kuiten wandelt NOL rond om alles al te weten. We luisteren stiekem mee.
Dan herinneren we ons een app. Die moet er zijn. Een plantenherkenapp. Dat zou handig zijn.

Plantnet

We slaan aan het downloaden. En achtervolgd door NOL slaken we kreetjes van verrukking. Want het werkt. Je maakt een foto, geeft aan: blad, bloem, fruit of bast en de app gaat aan het werk. En geeft dan het juiste antwoord. Dat is nu eens een app waar je wat aan hebt. We hollen voor NOL uit, zoeken snel op waar we naar kijken en voordat NOL is gearriveerd praten we over de ‘Plantago foliis ovato-lanceolatis pubescentibus spica cylindrica scapo tereti’ (weegbree) alsof we er alles vanaf weten.

De dag er na wandel ik met app door mijn achtertuin. Pas als de app aangeeft: grasspriet, weet ik dat ik aan het doorslaan ben.

Maar Plantnet is een aanrader!

Generatie Z onder moeders vleugels

Blogs 2 juni 2018 1 reactie
Isa Hoes was gisteren te gast bij Pauw met zoon Merlijn. Ik weet niet of dat een handige zet was. De reacties op twitter zijn niet mals (zijn eigenlijk vreselijk). Maar ik trok ook mijn wenkbrauw op. Totdat ik me realiseerde dat Isa Hoes ook gewoon moeder is. En generatie Z boft daarmee.

Zoon Merlijn vertelt over zijn doelloze leven. Van bankhangen tot netflixen, van blowen tot chillen, van uitslapen tot het niet weten. Moeder Isa heeft hem tot drie keer toe een jaar freewheelen cadeau gedaan. Ook een paar maanden New York mocht niet baten. Hij wist het nog steeds niet toen hij terug kwam. Arme Merlijn. Arme Isa.

Generatie Z

Merlijn Kamerling, nu 19 jaar, vertelt zijn verhaal in webserie Falen & Opstaan. In vijf afleveringen onderzoekt hij waarom hij en zijn generatiegenoten het zo moeilijk vinden om aan het leven te beginnen. Liever zitten ze op de bank en wachten ze tot de keuze voor hen wordt gemaakt, al is de kans groot dat ze die dan af zullen slaan.

Opluchting

Isa Hoes is opgelucht. Het heeft een naam. Het doelloze leven van haar zoon en van al die anderen jongeren die het niet weten. Generatie Z. Pauw vertelt tussen neus en lippen door hoe Hoes voor de uitzending hem vraagt niet te hard te zijn voor haar zoon. Waarom Pauw dit vertelt is onduidelijk. Je ziet Isa Hoes bijna denken ‘lul’, omdat hij het geheimpje verklapt. Pauw haalt wat commentaren aan van tweets. Zoals ‘verwend jong’, ‘geef mij zo’n moeder’, ‘nietsnut’, ‘ga maar lekker drie jaar onderzoeken wie je bent’. En dan komt Moeder Hoes tevoorschijn. Ze verdedigt, ze beschermt, ze moederkloekt haar jong met alles wat ze in zich heeft.

En mijn ergernis verdwijnt. Ze is gewoon een moeder. Met zorgen en wensen voor haar kinderen. Met het ook niet weten, met het gunnen van geluk en een eigen weg vinden.

Ik vermoed zomaar dat moeder en zoon een beetje van slag de studio hebben verlaten. Was dit wat ze wilden vertellen? Zoon Merlijn komt er niet goed uit. Door de woorden die hij gebruikt en hoe hij zichzelf neerzet als een nietsnut. Moeder Isa komt er niet goed uit omdat ze als een kip zonder kop haar vleugels om haar jong vouwt. ‘Doe hem geen pijn’.

Redactie

Een mooie rol had dit kunnen zijn voor de redactie van Pauw. Voorbereiden. Want generatie Z is waar. Ik ken ze, hoor ze, zie ze. En de zoektocht van Merlijn is uiteindelijk ook mooi en waardevol. Maar het komt niet over het voetlicht en levert alleen maar twee beschadigde imago’s op. Moeder Isa had daar niet moeten zitten. Dat is misschien wel de belangrijkste les. Loslaten.

Maar ik heb makkelijk praten. Zij die geen kinderen heeft.

 

Als tijd geld was…

Blogs 31 mei 2018 0 reacties
Het moet niet gekker worden. In mijn blogzame leven is het niet eerder voorgekomen dat ik meer dan twee dagen oversloeg. Deze week wel. En in mijn werkzame leven voor een baas is het ook niet eerder voorgekomen dat ik geen tijd had om te bloggen. Deze week wel.

Het leven van een zzp’er gaat niet over rozen. Of wel misschien? Het zijn wel mijn eigen rozen, dat scheelt. Had ik AV-teksten, ik heb mezelf uitgebreid met AV-websites. En hoe.

AV-websites

Inmiddels het ik er al een aantal gemaakt en wat is het leuk om te doen. Maar ook: wat gaat er enorm veel tijd inzitten om dingen uit te vogelen, op te zoeken, te proberen, te puzzelen, fouten te maken en opnieuw te beginnen. Er gaan dagen voorbij dat ik vanaf 07.00 uur onafgebroken achter het scherm zit tot Vriendin thuis komt en zij mij bezorgd komt halen. ‘Nu is het wel genoeg’, zegt ze streng.

Kwartjessregen

In de uurtjes die ik normaal ontspan maken mijn hersenen overuren.  ‘Zou ik dit, zal ik dat of misschien…’ . Tot er soms onverwachts kwartjes vallen en ik het direct uit moet proberen. Een webzombie ben ik aan het worden. Als tijd geld was, had ik een goede maand gehad. Maar tijd is voor mij toch iets anders. Het is toch ook geluk, het zijn juichmomenten om niets, om kleine dingetjes die geen hond ziet straks maar ik wel. Om codes die ik plotseling begrijp.

En blij zijn om dan toch een paar minuten te vinden voor mijn ‘regelperdag’.

‘Dat zou een kind van mij niet doen’.

Blogs 29 mei 2018 1 reactie
Ik val in een aflevering van Spoorloos, wat later een herhaling blijkt van drie jaar geleden maar dat doet er niet toe. Vaak is het weerzien tussen ouder en kind hartverwarmend. Dit keer hartverkoelend au.

Cindy uit Zuid Korea is geadopteerd en woont in Nederland. Heeft inmiddels een grote zoon en gaat op zoek naar haar ouders. Die worden gevonden. Daar blijkt dat Cindy er een van een tweeling is en dat moeder, Cindy heeft weggedaan zonder vader daarvan op de hoogte te stellen. De man vertelt hoe kwaad, verdrietig hij was en daarom teveel ging drinken en zijn vrouw dikwijls sloeg. Zijn vrouw zit er glimlachend bij.

Ze zijn blij dat hun dochter naar hen op  zoek is. Of er een foto is. Cindy heeft haar haren bijna wit geverfd en, ik geef het toe, dat is even wennen. Vader en moeder kijken naar de foto en vader verslikt zich zowat. Dat kan hun dochter niet zijn.

Pijnlijk

Dochter bekijkt vanuit thuis de videobeelden en haar gezicht toont hoe pijnlijk deze reacties zijn. Vader en moeder zijn nog niet klaar. Ze gaan echt geen kind omarmen die hoogstwaarschijnlijk niet van hun is. Vader: ‘een kind van mij zou nooit haar haren wit verven’ en ‘ze lijkt op niemand van ons, op niemand’. Cindy wist ook niet dat er nog een tweelingzus was die wel thuis mocht blijven wonen. Au twee.

Een dna-test willen ze niet doen. Dit is bewijs voldoende lijken ze te zeggen. De zus en broer van Cindy zijn iets vriendelijker. Er volgt toch een ontmoeting, eerst met alleen de vader. Ze omhelzen elkaar niet echt, ze tikken op elkaars schouder. Ze spreken elkaars taal niet en vertalen naar eigen behoefte wat de ander lijkt te zeggen. De ontmoeting met moeder is nog ijziger. Het gezicht van de vrouw toont geen emotie behalve een glimlach die op haar gezicht gebeeldhouwd lijkt.

DNA test

Uiteindelijk komt er toch een dna-test en het bewijs is 99,9%. Ze is hun dochter. Toch is Cindy blij. Maar de discussie ‘nature-nurture’ kon niet duidelijker in beeld worden gebracht. Het zit niet in je genen, of je wel of niet je haar rood, zwart, wit of goud verft. Het zit in ‘geleerd’. Maar nog pijnlijker is het om geadopteerd te zijn door mensen die wel uiting kunnen geven aan gevoelens van warmte en liefde. En dan mensen te ontmoeten die dat nooit geleerd hebben. Voor Cindy pijnlijk, voor vader en moeder ook pijnlijk. Want volgens mij zit het delen, het sociale, nu net wel in ons verankerd. Om dat af te moeten leren is gewoon treurig.

AVG – gek van al die privacy

Blogs 25 mei 2018 2 reacties
Deze week is het feest in mijn mailbox. Allemaal bedrijven die graag willen dat ik nog steeds ‘ja’ zeg op hun nieuwsbrieven of andere zaken. Een mooie gelegenheid om de boel eens op te ruimen. Maar wacht… ik ben ook een zzp’er, ik moet ook iets doen. Help.

Uit pure chagrijnigheid meld ik me nergens meer voor aan. Inschrijven kan namelijk altijd nog en weer. Ik lees net de privacyverklaring van Twitter en dan valt pas op wat ze allemaal doen met mijn gegevens. En, handig, dat ik nu zelf kan bepalen door achter items wel of geen vinkje te zetten. Daar is het allemaal voor bedoeld. Mijn zoektocht gisteren naar iets van Rituals heeft er nu al toe geleid dat ik alleen maar advertenties zie van dat merk. Nog even, en de geur van Tangerine Tea Fragrance komt via mijn computer mijn neus binnen.
Het komt mijn neus uit onderhand.

Privacy

Het is natuurlijk toe te juichen. Deze regels en verscherping van regels die er al lang waren. Maar eerlijk gezegd denk ik toch dat het vooral de grote commerciële jongens zijn die hier last van krijgen en dat is helemaal goed. Waarschijnlijk weten we nog niet een kwart van de duistere wereld van ‘marketing-‘ en verkooptrucs die ons onzichtbaar door de strot worden geduwd. Om maar te zwijgen over nieuwsfeiten die geen nieuws bevatten of ons onbewust sturen in een bepaalde denkwereld.

Cookies

Natuurlijk weet ik van cookies. Maar stuur ik zelf cookies mee…, nee toch? Ja toch. Al die diensten zoals google, facebook en noem maar op, gebruiken via jou en mij cookies. En ik ben daarom medeschuldig.

Deze hele AVG-epidemie levert in ieder geval op dat we er met z’n allen over nadenken. Nu nog de handhaving. Ik weet niet hoe minister Dekker dit bedacht heeft. Autoriteit Persoonsgegevens moet toezien op naleving van de nieuwe wet. Hoe gaan ze dat doen? Staan ze straks plots bij mij voor de deur? Of bij de handwerkvereniging van Naadloos Naaien?

Ik ontving een mail van Wolplein. Of ze mij  nog steeds hun nieuwsbrief mogen sturen. Ik en een nieuwsbrief van Wolplein. Een vreemde combinatie. Waar een draadje toch toe kan leiden…

25 mei

Dat is vandaag. D-Day. Ik ga ook maar eens aan de slag.