Ieder kind, elk afhankelijk wezen, zou op deze manier gedragen moeten worden. Omringd door warmte, vertrouwen en veiligheid. Maar ja.

Het tweede seizoen van Dreamschool is minder mooi dan het eerste. Minder succes, meer frustratie, meer eenzaamheid en meer wanhoop. Dat is niet mooi om te zien, het is hartverscheurend lelijk.

Schuld

Het is de hartverscheurende leegte van het niet kunnen bereiken van jonge mensen. Bij een enkele wordt een snaar geraakt, de ziel betast maar er is te weinig liefde voor iedereen. Ergens heel vroeg is het fout gegaan. Bij de ouders of juiste bij geen ouders? Bij het karakter zelf van het kind? Onmacht en onkunde. Of doordat mensen zelf nooit hebben geleerd hoe het is om echt vastgehouden te worden.
Wat mag je als kind dankbaar zijn als er ouders of andere mensen om je heen zijn die de staat van volwassenheid bereikt hebben. Die zichzelf kennen, hun driften, hun valkuilen, hun eigen frustraties en verlangens.

Beloning

Ouderschap zou een beloning moeten zijn. Niet van ‘af-zijn’ maar klaar zijn om te ontvangen en te geven. Niet een beloning van perfectie maar de beloning van je best doen, van vallen en opstaan. Van klein kunnen zijn en nederig, van groots kunnen zijn en liefdevol. Van op je bek durven gaan.

Lucia Rijker en rector Eric van ‘t Zelfde proberen het met alles wat ze in zich hebben. Het is bijna pijnlijk om naar hun frustratie te kijken. Je zou hen ook willen troosten in het ontroostbare. De werkelijkheid is soms moeilijk te aanvaarden.

Hele generaties jongeren gaan naar de klote en maar een enkeling zal de hand kunnen pakken die nodig is om ergens uit te kruipen. En al die jongeren beginnen straks weer hun eigen gezinnen. Met de beste bedoelingen.

Dreamschool 3

Ik twijfel of er nog een Dreamschool 3 gaat komen en als het wel zo is weet ik niet of ik ga kijken. Er is meer dan een televisieprogramma nodig om echt iets te kunnen betekenen voor gebroken harten. Ik kan het slecht aanzien. In gedachten hoor ik Lucia Rijker zeggen: ‘Oh, en geef je het dan maar op?’

Het vliegtuig is niet helemaal vol zodat alle stellen per twee naast elkaar kunnen zitten zonder lastige pottenkijkers er naast. Zo ook het echtpaar achter mij.

Zij is veelvuldig aan het woord. Hij antwoordt soms met ‘hmm’ en ‘ja’ of ‘nee’. Dan zegt zij: ‘Ik heb eens zitten denken, je verjaardag, die moet je nu wel vieren, we zijn gewoon thuis, dus tja…’
De man zegt niets.
Zij: ‘Ik dacht als we nu Hennie en Ton, Marja en Henk en Ina en Leo. Gewoon klein. Doen we gelijk Marleen en Maria, zijn we daar ook weer voor een tijd vanaf. Ik maak pasta, gewoon simpel, klein, wat denk je?’
De man zucht. ‘Kan dat niet later, als we thuis zijn’.
De vrouw heeft nog veel meer argumenten. Ik val in slaap.
Even later word ik wakker.
De vrouw zegt zachtjes: ‘Ik vind het heel vervelend dat je zo bot doet. Je kan toch ook gewoon lief reageren, ik doe het voor jou!’
De man: ‘Ik zit met mijn hoofd nog op Kreta, jij bent met mijn verjaardag bezig, dat is over twee maanden, kan toch nog wel even wachten?’

De vrouw vindt van niet. Je kan het maar beter gepland hebben. En het is toch leuk, je verjaardag een keertje vieren?
De man vindt van niet. Hij houdt er niet van. Dat weet ze toch.

De vakantie is voorbij.

We hebben in Sitia ‘ons’ restaurantje ontdekt. Goed eten en een vriendelijk eigenaar. Uitzicht op zee en op iedereen die voorbij komt.

Waar we zitten kijken we uit op een breed stuk boulevard, een pleintje bijna. Kinderen spelen en fietsen daar. Ondeugende bekkies, liefdevolle armpjes die een ander kind troosten en inventief verzonnen spelletjes worden er gespeeld. Er worden bellen geblazen en gevangen. En er wordt gehuppeld.

Hup

Huppelen is een manier van voortbewegen met kleine sprongen. Het ziet er leuk uit en als ik me goed herinner is het fijn om te doen. Kinderen huppelen en wij vragen ons af wanneer we gestopt zijn met huppelen? Was er een dag dat het niet meer mocht? Dat je weet: nu is het afgelopen met dat gespring, we lopen voortaan in een rechte lijn?

Kijk, dat je niet meer met poppen speelt, oké, er komen echte mensen voor in de plaats. Met auto’s spelen hoeft ook niet meer, je hebt een echte auto. Maar wat kwam er in plaats van huppelen? Stel je voor dat volwassenen ineens huppelend door het leven zouden gaan als ze zich huppelend voelen. Vanzelf gaan dan de stijfgesloten lippen van elkaar en als je heel goed luistert hoor je iets van een lach, plezier, blijheid.

Vrij zijn

Wat is er gebeurt met ons spelen, met ons vrij zijn? Dat we plots niet meer weten hoe we moeten dansen, leven, zijn?
Die kinderen hier maar eigenlijk in elk ander land hebben het nog. Niets is leuker dan kijken naar spelende kinderen. Het herinnert mij vaag aan hoe ik ooit ook was. Helaas hebben we therapieën nodig om het terug te halen. En dan nog besef ik dat ik de vrijheid zou willen omarmen maar ‘k weet niet hoe.
Misschien gewoon maar beginnen met huppelen of bellen blazen straks op de boulevard.

Als twee blije mutsen zitten we deze dagen gelukzalig naast elkaar. We mompelen ‘wat is het fijn’ en lachen bijna verlegen om alle harmonie. We praten, we lachen, we zijn stil.

Alle gaat vanzelf en als de zon schijnt lijkt het nog makkelijker te gaan.
Zoals ooit onze eerste ontmoeting. Vanzelf. Ons besluit om samen te gaan en te blijven. Vanzelf. We zijn waarschijnlijk al honderd jaar samen.
Het is een geruststellend samenzijn. We vieren belachelijk vaak elk klein moment van geluk.

Geluk

Vriendin zegt dat we volgende maand zeven jaar getrouwd zijn. Zeven jaar. Ze zijn voorbij gevlogen, hand in hand met veel mooie momenten en hier en daar wat zeer.
‘Ik hoop niet dat dit de vette jaren waren’, fluistert zij.
Ik antwoord: ‘wat als dit de magere jaren waren’?
Daar moeten we zelf heel hard om lachen want vetter dan dit kan eigenlijk niet. Veel meer geluk kunnen we niet aan.

Een vakantieappartementje op een van de Griekse eilanden is het altijd net niet. Dat vinden wij ook de charme van een vakantie daar. Waarom zou je binnen alles hebben als er buiten alles is?

In zo’n huisje staat vaak een keuken met lades en kastjes die over het algemeen leeg zijn. In de bestekla vind je een halve vork, twee lepels en een mes. Met de buren samen beschik je misschien net over genoeg pannen om iets op tafel te kunnen toveren. Moeten de buren wel voor in zijn natuurlijk.
Maar dit alles geeft ons een geldig excuus om dagelijks een andere taverne te zoeken.

Nu niet

Dit keer is alles anders. Is de werkelijkheid beter dan de povere foto’s op internet. We hebben niet alleen een balkon maar ook een gigantische plaats achter het huis met ligbedden, stoelen, tafels en een barbecue. De meesten hebben ook een eigen zwembad, daar hadden wij niet voor gekozen.
De keuken is completer dan de onze thuis. Een broodrooster, een oven, een magnetron. Er hangen theedoeken, er is afwasmiddel en er is een wasmachine. Een koffiezetapparaat en een waterkoker. En heel veel pannen. In de koelkast en grote vriezer is genoeg plek voor onze boodschappen. Veel gekker moet het niet worden.

We besluiten om net te doen alsof. Alsof we nog steeds niet kunnen koken. We zijn niet gek. Niemand neemt ons het genoegen af om dagelijks aan een andere tafel aan te schuiven. We zijn immers in Griekenland.